به يا دگار می نويسم
خطی از رنگ زمان
از جنس نور
با قلم بی حجم

5/12/82 يادگاری از امين ابراهيمی

*محدوديت سنی 20 سال*
من به ملاقاتشان رفتم:
آب را ديدم، آلوده.
باد را ديدم، دير بود.
خلق را ديدم، چشم به راه.
حق راديدم، خواب بود.
دود را ديدم، سياه.
آه را ديدم، کُشنده.
کوه را ديدم، نشسته.
قلب را ديدم، ...در نگاهم شکست. [پايان]
اشک را ديدم، چکنده.
شب را ديدم، تا پگاه...؟
زندگی سوار بر تاب بود!
و محبوس بيگناه؛
چهره اش، دلگير بود.
و پيری آسوده.

روزی می آد...
روزی می آد که بغض توی گلومون خشک می شه...
روزی می آد که تو تنهايی اشک می ريزيم و تو جمع زار می زنيم...
روزی می آد و اون روز، روزی خواهد بود که انتظارش را نداشتيم...
شايد اولين روزی که سياه خواهيم پوشيد...
روزی می آد،
که بايد به يادش بود...
روزی می آد که در يادشون نيست...
روزی که بغض توی گلوشون خشک می شه...
روزی می آد که اشک می ريزن و زار می زنن...
و تو، اون ها رو از زير می بينی که سياه پوشيدن...
اول گل و بعد گِل، تمام روزن های نور را بر تو خواهد بست...

چرا فکر می کنی جر می زنم؟
به خدا از اول منظورم از همونا بود :(